រៀនម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង៖ ជាទូទៅជនជាតិជប៉ុនតែងបង្រៀនកូនៗរបស់ពួកគេឲ្យចេះម្ចាស់ការលើខ្លួន​​ឯង។ អ្វីដែលកូនៗអាចធ្វើបានត្រូវធ្វើដោយខ្លួន​ឯង កិច្ចការរបស់កូនៗឪពុកម្តាយមិនអាចធ្វើជំនួសឡើយ។ ដូច្នេះហើយកូនៗត្រូវបណ្តុះស្មារតីម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងតាំងពីតូចក្រូចឆ្មាមកម្លេះ មិនរំខានអ្នកដទៃរួមទាំងឪពុកម្តាយ ជីដូនជីតាដែលជាញាតិជិតស្និតបំផុត។ ហើយស្មារតីម្ចាស់ការលើខ្លួន​ឯងនេះក៏ក្លាយទៅជាមូលដ្ឋាននៃក្រមសីលធម៍របស់ជនជាតិជប៉ុនផងដែរ។

ដោយឡែកជនជាតិជប៉ុនក៏មានគោលការណ៍មួយទៀតដែលហៅថា៖ គោលការអាយុមួយខួប ។ ដោយគោលការណ៍នេះចាប់អនុវត្តនៅពេលទារកចាប់ផ្តើមអាយុបានមួយខួប គឺឪពុកម្តាយមិនបន្តបញ្ចុកបាយទៀតឡើយ កូនតូចត្រូវរៀនចេះញុំាបាយដោយខ្លួន​ឯង ហើយជាទូទៅតាមភោគជនីយដ្ឋាននីមួយៗតែងមានកៅអីសម្រាប់កូនតូចអង្គុយញុំាបាយដោយខ្លួនឯង។

រៀនចេះអត់ធ្មត់៖ ឪពុកម្តាយជនជាតិជប៉ុនតែងតែនិយាយពាក្យមួយមាត់នេះចំ ពោះកូនៗរបស់ពួកគេជានិច្ច ដោយពន្យល់ពួកគេថា៖កូនមិនអាចទទួលបានអ្វីៗតាមបំណងរបស់កូនដោយងាយៗនោះទេ កូនត្រូវការការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីទទួលបានវា ដូច្នេះហើយយើងកំរឃើញក្មេងៗជនជាតិជប៉ុនយំរំអុកទាទិញរបស់លេងនៅក្នុងហាងលក់ទំនិញ ឬហាងលក់របស់លេងណាស់។

ដោយសារតែក្មេងៗជនជាតិជប៉ុនត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលនូរទំលាប់ និងស្មារតីម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងជាសីលធម៍ក្នុងខ្លួនទាំងពីតូច ដូច្នេះជនជាតិជប៉ុនមានសម្ថភាពខ្ពស់ក្នុងការឆ្នៃប្រឌិត រាប់តាំងពីគ្រឿងសង្ហារឹម រហូតដល់ការសង់ផ្ទះសំបែងដោយខ្លួន​ឯងគឺជារឿងធម្មតាទៅហើយ។

ការអភិវឌ្ឍន៍ជានិច្ច៖ ជនជាតិជប៉ុនតែងតែឲ្យកូនៗរបស់ពួកគេផ្សារភ្ចាប់ជាមួយបរិស្ថានធម្មជាតិជានិច្ច ដូចជាការសិក្សាពីធម្មជាតិ សត្វ និងបង្រៀនឲ្យកូនៗពីការដាំដុះ ធ្វើបែបនេះគឺជាការជួយឲ្យកូនៗយល់ពីការស្រលាញ់ធម្មជាតិ ជាងនេះទៅទៀតគឺកូនៗនិងយល់ពីដំណើរនៃជីវិត្តគឺត្រូវការអភិវឌ្ឍន៍បន្តលូតលាស់ជានិច្ច។ ធ្វើដូចនេះកូនៗនិងយល់ដោយងាយតាំងតែពីតូចថាពួកគេត្រូវបន្តការសិក្សាជានិច្ច មិនថានៅសាលារៀន ក្នុងសង្គម ដោយឪពុកម្តាយមិនពិបានពន្យល់ ឫបង្ខំ។

    សរុបសេចក្តីមករាប់ចាប់ពីគ្រួសារ សាលារៀនរហូតដល់សង្គមជាតិ ក្មេងៗត្រូវបានបង្ហាត់បង្រៀនដោយផ្អែកលើគោលការណ៍បី៖ ស្មារតីម្ចាស់ការ ការដាក់វិន័យខ្លួន​ឯង និងការអភិវឌ្ឍន៍ជានិច្ច។ យោងតាមគោលការណ៍បីខាងលើនេះ សង្គមរបស់ប្រទេសជប៉ុនគឺឲ្យតំលៃមនុស្ស និងការងារគ្រប់ប្រភេទមិនថាអ្នកជាបណ្ឌិត ឬត្រឹមអ្នកលក់មី ឬអ្នកមូលស៊ូស៊ីឡើយ។ កូនៗដែលត្រូវបានដុះខាតពីក្មេងៗមកចិត្តគំនិតគឺឆាប់ចាស់ទុំ ហើយសង្គមទាំងមូលក៏ពោរពេញទៅភាពសុខដុមរមនា និងចុះសម្រុងគ្នាបានល្អ។